Domy zeroenergetyczne to najczęściej obiekty o bardzo niskim zapotrzebowaniu na energię cieplną z własnymi systemami wytwarzania energii (cieplnej oraz elektrycznej).
Zeroenergetyczne domy charakteryzują się tym, że całe zapotrzebowanie energetyczne jest pokrywane z odnawialnych źródeł energii. Jako przykład tego typu domów może służyć modelowy dom zeroenergetyczny ZEH1. W odróżnieniu od budownictwa pasywnego, budynki zero energetyczne nie zostały określone żadnymi standardami technicznymi. Takim domem mógłby być zwykły tradycyjny dom o bardzo wysokiej energochłonności z ogromnymi kolektorami słonecznymi i panelami fotowoltaicznymi, jednakże nie miałoby to uzasadnienia z punktu widzenia ekonomiki. Najrozsądniejsze wydaje się projektowanie budynków w standardzie pasywnym z zastosowaniem układów wytwarzających energię z odnawialnych źródeł. Domy tego typu są budynkami niezależnymi od sieci energetycznej lub budynkami w których zewnętrzna sieć elektroenergetyczna pełni role bufora energii elektrycznej. Zazwyczaj systemy produkujące energię generują ją w lecie i w ciągu dnia - wtedy kiedy jest najmnijsze na nią zapotrzebowanie. Natomiast korzystnie byłoby wytwarzać energię w godzinach porannych, wieczornych i w miesiącach zimowych. Z tego powodu nadwyżki energii można wprowadzać do zewnętrznej sieci KSE (Krajowa Sieć Elektroenergetyczna). Trudne i nieuzasadnione ekonomiczne jest magazynowanie energii elektrycznej i dlatego wykorzystuje się do tego celu zewnętrzne sieci.
Energię cieplną można natomiast magazynować stosunkowo łatwo w zbiornikach STES (Seasonal Thermal Energy Storage) - są to zbiorniki wykorzystujące wodę jako nośnik i akumulator energii cieplnej.
ZEH 1 to projekt domu zeroenegetycznego (ang. ZEH – zero-energy house), uwzględniający metody projektowe wykorzystywane dla budynków pasywnych jak również posiada aktywne technologie – fotowoltaikę jak również kolektory solarne. Jego architektura sprzyja nietypowym wymaganiom dotyczącym pozyskiwania energii ze źródeł odnawialnych oraz zapewnienia niezależności energetycznej.
Projektowany dom jest niedużym domem o powierzchni użytkowej wynoszącej circa 152 m2. Dom zaprojektowano dla cztero osobowej rodziny. Architekt zaprojektował niezbędną przestrzeń, jednocześnie dbając o racjonalny układ pomieszczeń. Bryła mieszkalna jest na rzucie równoległoboczna, jest zwieńczona dachem pulpitowym o spadku 35 stopni w kierunku południowym. Nachylenie 35 ° jest optymalnym kątem ze względu na wydajność technologii wytwórczych, czyli ilości energii cieplnej możliwej do uzyskania. Duża część przeszkleń znajduje się od strony południowej – sprzyja to dodatkowym zyskom słonecznym.
Bryła budynku jest dość zwarta, wskaźnik kształtu A/V jest dość niski i wynosi 0,46. Brakuje także w obiekcie liniowych mostków cieplnych. Funkcja została zaprojektowana także zgodnie zasadami dla budynków pasywnych, czyli pomieszczenia techniczne lub gospodarcze zlokalizowane zostały od północy. Pokoje w których żyją użytkownicy znajdują się głównie od strony południowej.
Dom zero-energetyczny posiada aktywne technologie produkowania energii – kolektory solarne oraz moduły fotowoltaiczne. Nadmiar energii termicznej pozyskanej w kolektorach może być akumulowany w wodnym zbiorniku energii termicznej. Dodatkowo budynek może być wyposażony w instalację magazynowania i wykorzystywanie wody opadowej.
W odróżnieniu od powszechnych rozwiązań nazywanych BAPV, gdzie stosowane są standardowe moduły fotowoltaiczne w taki sposób, że nie stanowią integralnego elementu domu (to znaczy, że mogą być założone i zdemontowane w każdym etapie), na dachu użyto moduły BIPV (ang. Building Integrated Photovoltaics). Nie są to użyte dodatkowo elementy, ale tworzą wraz z domem wspólną strukturę i mogą być wykorzystywane architektonicznie. Aktualnie zazwyczaj spotykane na rynku modele ogniw fotowoltaicznych to moduły monokrystaliczne (czarne), polikrystaliczne (dające się barwić), amorficzne lub ogniwa typu thin film (produkowane również w wielu kolorach).Powierzchnia dachu jest w pełni wystarczająca, aby pokryć całoroczne potrzeby budynku na energię elektryczną.
W przypadku energii termicznej generowanej przez kolektory solarne stosuje się sezonowe zbiorniki energii STES. Są to zazwyczaj zbiorniki gruntowe lub wodne, gdyż woda ze względu na dostępność, cenę i właściwości fizyczne jest dobrym nośnikiem energii. Wykorzystanie wody ma ograniczenia, gdyż rozpiętość temperatur, który można wykorzystać wynosi około 50°C. Jeden metr sześcienny (1m3) wody w tym zakresie temperatur kumuluje ok. 75 kWh energii. Dla budynku pasywnego o powierzchni 150 m2 potrzeba ok. 2200 kWh energii cieplnej, co wymaga użycia zasobnika o poj. około 30 m3.
